De dag voor ik nog eens naar het Schulensmeer trok was het weerbericht voor Vlaanderen: tegen de ochtend hevige sneeuwval, of smeltende sneeuw, of regen. En des te oostelijker des te meer kans op sneeuw. Tja, wat kan een mens dan doen buiten hopen dat het sneeuw gaat zijn.
Dus ik was om 6u opgestaan. Buienradar gecheckt, satellietbeelden en eens door het raam gekeken. Een héééél dun laagje sneeuw in Leuven en het was aan het regenen. En er was geen teken dat dat zou veranderen. Het weerbericht zat er dus naast. Dacht ik toen nog.
Dus ik heb me na aan erg vroeg ontbijt aan mijn pc gezet om wat beelden te verwerken terwijl de rest van het huis nog stil was. Tot de kinderen rond half negen wakker werden, ik hen ging helpen in de badkamer en daar door hetzelfde raam als enkele uren eerder een sneeuwpakket van minstens 5 cm zag waarbij alle bomen wit waren van de plakkende sneeuw. Of ik toen luidop gevloekt heb weet ik niet meer, maar de kans is groot.
Na enige assistentie bij het aankleden, eten geven en klaar maken van de kinderen voor de zwemles ben ik in allerijl in de auto gesprongen en zo snel als mogelijk en veilig naar het Schulensmeer gereden. In normale omstandigheden een half uurtje maar nu behoorlijk wat langer.
Daar aangekomen was het al lang dag natuurlijk, maar gelukkig was het nog grijs en sneeuwde het in het begin nog heel eventjes. Dat stopte wel snel, ging over in regen en binnen het half uur begon het aan een razend tempo te dooien. Na een uur leek het te regenen onder de bomen en twee uur later was alles echt weg; zo snel ging het dooien.
Een mengeling van frustratie dat ik te laat was en vreugde dat ik "toch nog net niet helemaal te laat" was.
Wat heb ik geleerd:
- het weer kan snel veranderen.
- als je toch bent opgestaan, vertrek dan gewoon.
- picasa doet allerlei "verbeteringen" aan beelden die je toevoegt. Maar begrijpt niet wat sneeuw is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten